Мөлдир қара көзлерде,
Жүрек сыры бар еди.
Сол жүреклер түбинде,
Әрмәнлар қабат еди.

Сол әрмәнлар улғайып,
Кеўиллерде дәрт болды.
Билемен, қара көзлерим,
Кеўлиңде не гәп болды.

Қараңғы түнди серпип,
Таң атқанда күлимлеп,
Анам мени оятса,
Баўырым – деп, улым деп.

Шайда тайын болды деп,
Туўысқанлар жәм болсақ,
Дәстурханның басында,
Пүтин болса шаңарақ.

Уллы төрде жан атам,
Пәтияға қол ашса,
Шүкирлик айтар едим,
Шаңарағым - бахтыма.

Кийиндирип әжапам,
Шашымды тарап қойса,
Кемпир апам ҳәм атам,
Сүйсинип қарап қойса.

Аш боласаң мектепте,
Деп гүлше берсе анам,
Жақсы оқы сабақтан деп,
Қатал шәрт етсе ағам.

Кешигемиз тез бол деп,
Алып кетсе әжағам,
Үкемдиде қалдырмай,
Таслап кетсек бақшаға.

Кимдур мени кемситип,
Наҳақ қапа қылғанда,
Әжағам дәрриў оның,
Тәмбисин берип қойса.

Үйге келип ағамның,
Қушағына атылсам,
Бес алдым деп мақтанып,
Марапатқа малынсам.

Бәрекелла деп ағам,
Арқамнан қағып қойса,
Анамда көп қуўанып,
Сүйип, аймалап қойса.

Гә қулақсызлық қылып,
Ренжитсем ағамды,
Ырза едим берседе,
Аямай мениң сазамды.

Сабақтан бос ўақтымда,
Атама жәрдем етсем,
Мийнет пенен шынығып,
Если болып ер жетсем.

Түн болса кемппир апам,
Ертеклер айтып берсе,
Бахытлы балалықта,
Пәтшалық дәўран сүрсем.

Бул шийрин түс бирақта,
Турмысың ашшы емес,
Ғам жеме қара көзим,
Бахыт сеннен қашық емес.

Жетиммен деп қамсықпа,
Елсиз ер ғана жетим.
Жаў шапса қарсы турғандай,
Ерлери жоқ ер жетим.

Халық анаң баўырманың,
Халық-атаң, халық-қорғаның,
Сирә жетим емессең,
Халық сениң шаңарағың.

Сен халыққа перзентсең,
Анам деп сүй халқыңды,
Елиң жетим болмасын,
Қорға өз ўатаныңды.


Жәримбетова Марям