Жас нәресте дүньяға келер екен, бул ең алды менен ана ушын үлкен бахыт! Әке ушын таўсылмас дәўлет, ағайын-туўысқанлар ушын қуўаныш. Перзент ата-ананың жас нәлше мийўасы есапланады. Ал, оның камалға келип, өсип-өнгени, өмирдеги жетискенликлерин көрсе, бул ата-ананың жемиси болып табылады. Сонлықтан, биз перзентлер ата-ананың бийбаҳа хызметлерин жоқары шынларға көтериў парызымыз ҳәм миннетимиз. Ата-анасының жүзин жарқын қылып жүрген, усындай инсанлардың бири Азиза еди…

Үлкен шаңарақта, бахытлы ананың баўырында, сәтли күнде, несийбели қыз, Азиза дүньяға келди. Бул қутлы күн 1992-жылы 22-февраль сәнеси ҳәптениң 2-күни. Жаңа туўылған нәрестеге ат таңланып, ана ўатанына, халқына, ата-анасына, туўған-туўысқанларына әзийиз болсын деп атын «АЗИЗА» қойды. Азиза ҳәмме күткен, арзыў еткен әзийиз қыз болып камалға келди. Оның ең биринши тай-тай басып, қәдем қойғанында, еки тәрепинде ата-анасы сүйенши таўдай болып, бирге қәдем таслады. Ол Шымбайдағы №37 мектепте тәлим алды ҳәм устазлары, өзиниң шаққанлығы, зийреклиги менен исендире алды. Мектептеги барлық көрик таңлаўларға қатнасып жоқары орынларды алып жүрди, әсиресе спортқа деген меҳири өзгеше болды. Ата-анасы спорт дөгерегине барыўына қарсы болды. Оның қызығыўшылығы тыныш қоймады. Қарсылықларға шыдам берип «Taekwondo» спорт түрине қатнай баслады. Соның менен бир қатарда Азиза қарақалпақ әдебиятына меҳри өзгеше болды. Уллы шайырлардың қосықларын тез қунт пенен үйренип ядтан билетуғын дәрежеге келди. Буннан ҳайран қалған устазлары, сеннен шайыр шығарыў – деп қояр еди.

«Өнерлериниң қолы алтын» дегендей. Азиза қолына сырлы қәлем алып, ақ қағаз бетлерине зер менен толтырып қәлем тербетти. Ол ең биринши қосығын меҳрибан анасына арнады. Мектеп жасындағы өспиримниң қосықлары баспа сөзлерде жарық көре баслады. Буннан илҳамланған Азиза қосық жазыўын ҳасла-ҳасла тоқтатпады. Ол, мектепти жоқары баҳалар менен тамамалап, Шымбай кәсип-өнер колледжине оқыўға қабыл етилди. 16 жаслы Азиза, өзиниң жазған қосықлар топламын «Туўған жер толғаныслары» - деп атады.. «Ана жер», «Өзбекстаным», «Аўылым», «Ана», идеялық мазмунлы қосықлар ҳәр бир инсанның кеўлинен терең орын алды. Колледж оқыўшысы болыўдан мақтаныш еткен Азиза, тынбай излениўден, билим сырларын үйрениўден, жалықпады. Оқып жүрген күнлери «Taekwondo» спорт түри бойынша таярлық көре баслады. «Устазы» сен әдетте жеңимпаз болсаң», - деген гәплери Азизаға руўҳый күш берип турды. Көптен күткен жарыс күни де келди, қарсыласы Қазақстан, ал өзи болса Қарақалпақстанның ар-намысы ушын майданға түсти. Ата-анасының дуўасы, апаларының ақ патиясы, ағайин-туўғаның қоллап-қуўатлаўлары ҳәм өзиниң шаққанлығы, уқыплылығы нәтийжесинде қарсылас спортшысын жеңиўге миясар болды. «Бул мениң жеңисим емес, бул ана ўатанымның, ата-анамның, устазымның, жеңиси» - дейди, Азиза сөзиниң жуўмағында «мийнет түби рәҳәт»-дегениндей, ол мийнет етиўден ҳеш тоқтамады.

Мәмлекетлик «Зульфия» атындағы сыйлыққа, устазлары усыныс етти. Қалалық, районлық басқышлардан жоқары орынды ийеледи. Спорт пенен шуғылланыўдан, қәлем тербетиўден ҳеш шаршамады. Колледждиң питкериўши курсына келгенде, жоқары оқыў орнына тапсырыўға таярлық көре баслады. Өз ана тилинен басқа рус тилин, англичан тилинде еркин сөйлейтуғын еди. Шет-тилин тереңирек үйренип «Дилмаш» болып елине хызмет етиўди алдына мақсет етти. Күнлердиң биринде Азиза өзинде қандайдур аўырыў тынышлық бермей атырғанын сезди. Бирақ, аўырып жүргенин үй ишинен жасырды.

«Аўрыўды жасырсаң, ыссылығы әшкар етеди» дегендей Азизада өзиниң наўқаслығын артық жасыра алмады. Тезлик пенен шыпакер көригинен өткизип, организимде аяз бар екенин анықлады. Ол бар күшин сарыплап, емлениўге киристи, дәри-дәрманларын алып, емлеўханада емленип шықты. Бирақ, бармаған шыпакери, ем излеп жүрмеген жери қалмады. Сонлықтан, ол дәртине дәрман таўыў ушын, Ташкент қаласына жол алды. Жолына жолдас, дәртине шерик болып, ағасы ҳәм жеңгеси қасында болды. Ол наўқас болсада дөретиўшилик жумысын тоқтатпады, тынбай қосықлар жазар, арзыў-әрманларын жипке дизип, алдына мақсет қойып оларға ерисемен деген нийет пенен үмит етти. Оның сондай нийети бар қызыл көйлек, қызыл диплом алыўды арзыў қылды. Жеңгеси буннан хабар таўып, оған қызыл көйлек саўға етти. Азизаның қуўанышы жүрек қынына сыймай, көз жас болып төгилди. Сиз мениң екинши анам, анажаным деп жас балалардай еркеледи. Арадан 13 күн өтти, лекин дәртке даўа таўылмады. Азиза өз ана жерин, ана топырағын, ойнап-өскен аўылын сағынды. Шыпакерлер және 4-күн қалып емлениўин, емди даўам еттириўин сорады. Азиза разы болмады, «үйге қайтайық, бул жерде қалыўды қәлемеймен, анамды сағындым» - деп ашшы көз жас төкти. Буған шыдамай алмаған ағасы менен жеңгеси, қайтыўды мақул көрди. «Жол азабы, гөр азабы» дегендей ол жолдың азапларына шыдам берди. Ана баланың табысыўы, ҳәммени ләрзеге салды. Бир-бири менен тойып-тойып сәўбетлести. Азиза ең жақын достысын алдына шақырып алып, келген көйлегин, қолына услатып, «достым сен усы көйлекти кийип оқыўға тапсыр, әлбетте киресең»-деген гәплерди ғана айтып үлгерди. Басқа тили айланбай аўзы қурып, тек суў…суў…суў…деп қайталай берди.

2011-жылы 13-июнь, бул сәне, бул ўақытлар, ҳеш биримиздиң ядымыздан шықпас, кеўлимизден өшпес хатира болып қалды. Себеби, бул күн Азизаға әўмедсиз келди, тынып тынышымас Азиза бул жақты дүньяны мәңгиликке тәрк етти! Еле жазып үлгермеген қосықлары, ерисе алмаған арзыўлары, әрманға айланып топырақ пенен қарысты. Бул өмирде жақын инсаныңнан айырылыў, азап екенлиги, әсиресе ана ушын баўыр менен жаралған перзенттен айырылыў, азап екенлиги, ең аўыр мүсийбет, таўсылмас муңлы қосық екенлигин билдим. Ал достыңнан айырылыў болса, ҳәр бир атқан таңда, қуяш нуры күлип бақсада, қәлбиңди шам сыяқлы жылыталмас екен. Бул дүньяда барлық заттың илажы бар, бирақ, әжелдиң шарасы жоқ! Қәдирданым меҳирбан достым Азиза сен бизлердиң қәлбимизде мәңги жасайсаң.



ҚМУниң 2-курс студенти
Перизат Уразалиева.

Megablog bo'limi | 08-may, 2013 jıl Megaline.uz arxivinen.